در قرن پنجم میلادی قبایل انگلوساکسون که در شمال غربی آلمان زندگی می کردند به انگلستان یورش بردند و آنجا را تصرف کردند. این اقوام که در اصل از سه قبیله “جوت”، “انگِل” و “ساکسون” تشکیل شده بودند هر کدام در بخشی از این سرزمین ساکن شدند. انگِل ها که بخش وسیعی از خاک این سرزمین را اشغال کرده بودند آن را “England” که مخففی از Engla land یعنی ” سرزمین انگل‌ها” بود نامیدند.
به این ترتیب زبان مردم انگلستان با زبان های ، آلمانی ، سوئدی ، نروژی ، دنمارکی ، هلندی ، بلژیکی ، سویسی وغیره هم خانواده شد.
بعدها پس از تصرف انگلستان توسط نورمن ها در قرن یازده میلادی زبان مردم این سرزمین دوباره دستخوش تغییری بنیادین شد.
در آن دوره با حکومت نورمن های فرانسوی زبان فرانسوی به زبان نجبا، فرزانگان و بزرگان انگلستان تبدیل شد و زبان انگلیسی به زبان عوام و دونپایگان تنزل مقام داد، اما با گذشت زمان و کمرنگ شدن مرز میان این دو طبقه به تدریج واژه های فرانسوی راهی به زبان انگلیسی باز کردند و به آن رنگ و بویی فرانسوی دادند به طوریکه امروزه حدود یک سوم واژه های انگلیسی ریشه ایی فرانسوی دارند.
بعدها با گسترش بیشتر سواد و آشنایی انگلیسی ها با زبان و ادبیات فرانسوی، لاتین و یونانی بخش بسیار زیادی از واژه ها و دستور زبان انگلوساکسونی کنار گذاشته شد و ساختار این زبان بسیار ساده تر شد و به صورت امروزی آن درآمد.
