در برخی قبایل بومی استرالیا عادت بر این جاری است که زنان شوهر مرده نباید تا ده دوازده ماه هیچ سخن بگویند و در تمام این مدت ناچار، اشاره تنها وسیله تبادل افکار می باشد. و زنان در این کار چنان عادت و مهارت پیدا می کنند که پس از انقضای مدت مزبور و رفع مانع، ترجیح می دهند همین وسیله را به کار ببندند و از سخنگویی خودداری کنند. از اینرو در بسیاری از مجالس زنانه غالبا سکوت کامل حکمفرماست لیکن دستها در حرکت است و حاضران بدان وسیله به “گفت و شنود”” مشغول می باشند.
widowhood practices
human rights
patriarchal ideology